Το δόντι αποτελεί μία μοναδική όσο και συναρπαστική δομή του ανθρώπινου σώματος . Το τμήμα του που φαίνεται στο στόμα(μύλη), αποτελείται εξωτερικά από την αδαμαντίνη-γνωστή και ως σμάλτο, λόγω της λαμπερής της εμφάνισης- και εσωτερικά από την οδοντίνη, ενώ μεταξύ τους παρεμβάλλεται μία λεπτή, αλλά διακριτή διάμεση ζώνη.

Κάθε μία από αυτές τις δομές, εμφανίζει ιδιαίτερα και διαφορετικά μεταξύ τους χαρακτηριστικά, που διαμορφώνουν μεταξύ άλλων και την οπτική τους συμπεριφορά .Για παράδειγμα, η οδοντίνη που αποτελεί την εν τω βάθει βασική δομή, είναι περισσότερο αδιαφανής, με χαρακτηριστικά μεγάλης χρωματικής έντασης και είναι αυτή που καθορίζει το βασικό χρώμα του δοντιού. Από την άλλη, η αδαμαντίνη καλύπτει την οδοντίνη σε λεπτότερα στρώματα, είναι διαφανής και είναι εκείνη που ‘’ομορφαίνει’’ τα δόντια, προκαλώντας τα οπτικά φαινόμενα του ιριδισμού και οπαλισμού. Τέλος, η διάμεση ζώνη είναι αυτή που βοηθά στην αίσθηση του ‘βάθους’ αυτής της εκπληκτικής δομής..

Από τα παραπάνω είναι προφανές ότι-ειδικά στα μπροστινά δόντια- σε περίπτωση απώλειας αυτής της δομής από τερηδόνα ή τραυματισμό, είναι αδύνατο να προσφέρει κανείς μία πραγματικά φυσική-αόρατη αποκατάσταση, χρησιμοποιώντας απλά και μόνο ένα υλικό. Κάτι τέτοιο θα έμοιαζε περισσότερο με ‘μπάλωμα’ και θα κατέληγε σε αποκαταστάσεις που ‘φωνάζουν’ ότι είναι ψεύτικες είτε γιατί ‘γκριζάρουν’(υπερβολικά διαφανείς) είτε γιατί είναι ‘ματ’(υπερβολικά αδιαφανείς).

Τη λύση σε αυτόν τον περιορισμό έχει δώσει σήμερα η ανάπτυξη ιδιαίτερα εξελιγμένων συστηματων σύνθετων ρητινών, με τα οποία μπορούμε να δημιουργήσουμε πραγματικά φυσικές αποκαταστάσεις, οι οποίες δεν ξεχωρίζουν καθόλου από το υπόλοιπο δόντι. Αυτό το επιτυγχάνουμε με την τεχνική της διαστρωμάτωσης, που σημαίνει ότι αποκαθιστούμε την κάθε μία από τις προαναφερθείσες οδοντικές δομές με σύνθετη ρητίνη παρόμοιων οπτικών ιδιοτήτων. Με λίγα λόγια τοποθετούμε διαφορετικό υλικό για την οδοντίνη, διαφορετικό για την αδαμαντίνη και διαφορετικό για την απόδοση της κοπτικής διαφάνειας(διάφανη ζώνη στο κοπτικό άκρο του δοντιού). Παράλληλα, έχουμε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουμε βοηθητικές ρητίνες ιδιαίτερων αποχρώσεων(κίτρινης, καφέ, πορτοκαλί κυανής, λευκής), προκειμένου να μιμηθούμε ακόμη και πολύ ‘δύσκολες’ χρωματικές λεπτομέρειες του εκάστοτε δοντιού (ρωγμές, λευκές ζώνες ‘σαν συννεφάκια’ κ.ά.)

H βιομιμητική αυτή προσέγγιση ολοκληρώνεται με δύο εξίσου σπουδαία στάδια: την απόδοση της σωστή μικρο-δομής(μικρολεπτομερειών της εξωτερικής επιφάνειας) και τη λεπτομερή στίλβωση(γυάλισμα) της αποκατάστασης.

Από τα παραπάνω καθίσταται προφανές ότι η αποκατάσταση ενός δοντιού,ιδιαίτερα μπροστινού, είναι πλέον μία απαιτητική αλλά και συναρπαστική διαδικασία-για την ακρίβεια, μία πρόκληση καλλιτεχνικής δημιουργίας!